Szabla polska

Szabla polska – określenie odnoszące się do różnych rodzajów szabel popularnie używanych i wytwarzanych w Polsce. Od XVI wieku broń ta zyskała ogromną popularność, co doprowadziło do powstania jej kultu jako jedynej broni godnej polskiego szlachcica. Przekonanie to stało się na tyle silne, że aż do XIX wieku szabla polska uważana była za symbol sarmatyzmu, tradycji i „starożytnego” pochodzenia szlachty polskiej.

Najstarszy typ szabli polskiej (szabla węgiersko-polska) pojawił się w okresie Rzeczypospolitej Obojga Narodów za panowania Stefana Batorego (II połowa XVI w.). Następnie popularność zaczęły zyskiwać kolejne rodzaje tej broni jak np. szabla ormiańska, szabla husarska, karabela, i inne. Drugi etap świetności szabli w Polsce przypadł na okres dwudziestolecia międzywojennego za sprawą masowej produkcji szabel wojskowych (np. szabla wz. 34). Po II wojnie światowej opracowywano w Polsce już tylko szable paradne jak np. szabla wz. 1971 z okresu PRL.

Według Włodzimierza Kwaśniewicza, „pojęcie szabli polskiej, jako broni odrębnej od innych form szabel”, pojawiło się w literaturze polskiej w okresie dwudziestolecia wojennego, gdy zostało zdefiniowane przez ówczesnych bronioznawców. W źródłach polskich występowało jednak wcześniej, np. pojęcia takiego użył w XVIII w. Jędrzej Kitowicz^[1].